เมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งอ่านหนังสือจบไปหนึ่งเล่มที่เหมาะมากสำหรับตัวผมเอง มันเป็นหนังสือที่ปรับวิธีคิดเรื่องการพูดคุยกับมนุษย์คนอื่นๆ โดยพื้นฐานแล้วผมเป็นคนจริงจังเกินไป ชอบคิดอะไรอยู่คนเดียวมากกว่าไปร่วมวงสนทนา และไม่แคร์ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรกับเรากับการที่เราคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง เพราะเห็นว่าไม่ได้ตรงกับจุดประสงค์และเป้าหมายชีวิตที่กำลังจะไป

แต่ความจริงแล้วมนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม ยังไงเราก็ต้องพูดคุยกับคนอื่นให้ได้ คือคนที่มันไม่จำเป็นต้องคุยจริงๆ ก็แล้วแต่ แต่ถ้าเป็นคนที่ควรคุยแต่ดันคุยไม่ติดแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับการทิ้งโอกาสบางอย่างไป เพราะโอกาสส่วนใหญ่ก็มาจากคนเนี่ยแหละ

ดังนั้นพอมาถึงจุดนี้ก็ต้องพัฒนาการสื่อสารแล้วล่ะ แต่ด้วยความที่เป็นอีกแบบมาตลอดชีวิต แถมยังไม่ใช่สิ่งที่ถนัดจนถึงอาจเรียกว่าเป็นปมด้อยซะด้วยซ้ำในสมัยก่อน จึงเป็นทักษะที่ยากเลยแหละสำหรับการพัฒนา

พอได้มาเจอหนังสือเล่มนี้ ก็เหมือนเจอคนที่ได้ฝ่าฟันปัญหาแบบเดียวกันนี้มาแล้ว ได้มาสรุปอย่างเป็นระบบระเบียบให้ได้ทบทวนและลองปฏิบัติ จะได้ไม่ได้ อีกเรื่องนึง แต่ผมอยากให้ท่านๆ ที่อยากพัฒนาเรื่องการพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไป ให้เป็นคนที่ใครก็รู้สึกดีที่ได้เข้ามาคุยด้วย ได้ลองอ่านกันดู

Continue reading →