พอดีได้ไปเห็นภาพบน FB แล้วนึกถึงหนังสือที่กำลังอ่าน
เรื่องการมีชีวิต 100 ปี แล้วสะท้อนเรื่องนี้ตรงๆ เลย
หนังสืออธิบายว่า เราจะต้องทำงานมากขึ้นเพียงใด
เพื่อจะใช้ชีวิตหลังเกษียณที่ยาวมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ (เพราะมนุษย์อายุยืนขึ้น)

ไอ้เรื่องวิธีการในหนังสือนั่นก็เป็นเรื่องที่ดี
แต่เรื่องที่มันน่าสนใจคือ
เหมือนเราเกิดมาทำงานเพื่อไปใช้ชีวิตตอนเกษียณ
รู้สึกขัดใจกับแนวคิดนี้ชะมัด

ส่วนตัวคิดว่าการมีชีวิตที่ดีมันน่าจะต้องเริ่มตั้งแต่ได้ทำงานที่รัก
การได้ทำงานที่รัก การรายล้อมไปด้วยกัลยาณมิตร
คือการที่ได้มีความสุข อยากตื่นขึ้นมามีชีวิตในทุกวัน

แทนที่จะคิดว่า จะต้องทำงานมากเพียงใดจึงจะมีเงินมากพอในยามแก่
น่าจะคิดว่า แท้จริงเราเป็นใคร มีความสุขกับสิ่งใด เพื่อจะได้เลือกทำสิ่งที่รัก
แล้วจะทำสิ่งนั้นให้มีมูลค่ากับสังคมได้อย่างไร เพื่อจะได้มีเงินมาเลี้ยงชีพ
หมั้นดูแลรักษาสุขภาพ ออกกำลังกาย กินอาหารดีๆ เพื่อสุขภาพกาย
หมั่นดูแลรักษาความสัมพันธ์กับคนที่รักและปรารถนาดีกับเรา เพื่อสุขภาพใจ

อย่าหยุดค้นหาตัวเอง อย่าหยุดเรียนรู้
เตรียมพร้อมรับมือปรับตัวเปลี่ยนแปลงไปตลอดชีวิต
เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอที่จะทำมีชีวิตรอดไปจนแก่ตายโดยไม่ต้องเป็นภาระใคร

ไม่รู้คิดสั้นไปหรือเปล่า
แต่ ณ ตอนนี้ ที่มีอายุมาถึงทุกวันนี้ ได้เห็นแล้วว่า
สิ่งที่ประเมินมูลค่าไม่ได้ มูลค่ามันประเมินไม่ได้ตามชื่อจริงๆ

ปล. สิ่งที่ประเมินมูลค่าไม่ได้ที่พูดถึงตัวอย่างเช่น ความรู้ ประสบการณ์ สุขภาพ ความสัมพันธ์ อิสระภาพ